عاشق مردم
خدایا! عشق را در من برانگیز
ندای عشق را در من رسا کن
از این"مرداب بودن" در هراسم
مرا از ننگ"بی عشقی" رها کن.

بده عشقی که از جانم برخروشد
بلزاند خروشم آسمان را
به گلبانگی بر آشوبم زمین را
به فریادی برانگیزم زمان را

به"نیروی محبت" زنده ام کن
به راه دستگیری ها توان ده
مرا عشقی به انسان ها بیاموز
توان یاری درماندگان ده.

مرا بال و پری بخشا خدایی
که تا بیغوله ها پرواز گیرم
به من سر پنجه ی قدرت عطا کن
که غم ها را از دل ها باز گیرم.

مرا"مهتاب"کن در تیره شب ها
که بر هر کلبه ی ویران بتابم
دم گرم مسیحایی به من بخش
که بر بالین بیماران شتابم.

مرا"لبخند"کن، لبخند شادی
که بر لب های غمخواران نشینم
زلال چشمه ی آمرزشم کن
که در اشک گنهکاران نشینم.

مرا"ابر عطوفت" کن که از خلق-
فرو شویم غبار کینه ها را
ز دل ها بسترم امواج اندوه
کنم مهتاب باران سینه ها را

نسیمم کن که عطر دوستی را
بپاشم در فضای زندگانی
بدل سازم خزان زندگی را-
به باغ عشق های جاودانی.

بزرگا! زندگی بخشا! بر انگیز-
نوای عشق را از بند بندم
مرا رسم جوانمردی بیاموز
که بر اشک تهیدستان نخندم!

به راهی رهسپارم کن که گویند:
چو، او کس"عاشق مردم"نبوده ست
چنانم کن که بر گورم نویسند:
در اینجا، "عاشق مردم" غنوده ست.

     مهدی سهیلی